Πολλές φορές όταν είμαι σ’ένα χώρο με κόσμο, σε κάποιο πάρτυ, σε κάποια εγκαίνια, σε κάποια εκδήλωση, σε κάποια κοπή πίτας, οτιδήποτε, έρχεται κόσμος και μου λέει… Hey Panos, είσαι γαμάτος ρε φίλε. Ο τρόπος δηλαδή όπου στέκεσαι στο χώρο, ακόμα κι αν δε λες τίποτα, ακόμα κι αν απλά υπάρχεις εκεί νοηματοδοτεί τελείως αλλιώς τα πάντα. Τη βραδιά, τις διαθέσεις των ανθρώπων, κυριαρχείς στον χώρο. Μπαίνεις κι ο χώρος γίνεται εσύ. Εσύ γίνεσαι ο χώρος. Κι είναι κάτι που το κάνεις αβίαστα.. Είναι κάτι που το κάνεις ανυπόκριτα, κι αυτό είναι το βασικό. Είναι κάτι που σου βγαίνει, έχει μια ροή κι αυτό φαίνεται, κι αυτό το εισπράττουμε όλοι μας. Είσαι απλά γαμάτος μου λένε. Ξέρεις δε μου αρέσει να την ψωνίζω ή να λέω ότι είμαι πιο γαμάτος απ’ τους άλλους αναγκαστικά, ή ότι ντε και καλά, οκ. Πολλοί κομπλάρουν. Πολλοί νιώθουν αμήχανα. Άλλοι παραιτούνται. Θέλω να πω κάτι σ’ όλους αυτούς τους φίλους. «Παιδιά, ο καθένας μας είναι ένας άνθρωπος με τη δική του αξία, με το δικό του εκτόπισμα, με τη δική του… Δε θέλω να πω κάτι παραπάνω, νομίζω καταλαβαίνουν οι φίλοι. Τώρα αν κάποιοι από μας.. Εγώ ας πούμε, ντάξει είμαι πιο εκθαμβωτική παρουσία. Συγκινώ περισσότερο. Με θαυμάζουν περισσότερο. Επειδή έχω κάτι να πω ίσως περισσότερο. Αυτό είναι κάτι το οποίο αντί να δημιουργεί κόμπλεξ και αμηχανία σε κάποιους θα ‘πρεπε αντιθέτως να το πάρουν ως ένα εφαλτήριο, ως ένα κίνητρο, για να φτάσουν κι αυτοί στο επίπεδό μου. Δε θέλω με αυτό να πω ότι το επίπεδό μου είναι κάτι παραπάνω από των άλλων ανθρώπων, όσο θέλω να πω ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν σε αυτό.
Καμιά φορά ενώ πίνω τον καφέ μου, ενώ κάνω ένα τσιγάρο, ενώ βλέπω το ηλιοβασίλεμα, ενώ παίζω μουσική, έρχονται άνθρωποι γνωστοί μου, αλλά και άγνωστοι, τις περισσότερες φορές άγνωστοι, πολλοί μαζί, και μου λένε… Hey Panos, είσαι γαμάτος ρε φίλε. Είσαι γαμάτος ξέρεις γιατί; Όχι γιατί είσαι όμορφος, όχι γιατί είσαι έξυπνος, αλλά επειδή εκεί που οι άλλοι κοιτάζουν εσύ βλέπεις. Πολλοί μου λένε για την αντίληψή μου, τη διορατικότητά μου, είναι κάτι που συγκινεί, που παθιάζει τους ανθρώπους. Πολλοί μου λένε «Hey, πως το ήξερες αυτό» ή «Hey, πως το.. πως το κατάλαβες ότι θα γίνει ακριβώς έτσι», «Πως το κατάλαβες ότι αυτός είναι σκάρτος και ο άλλος είναι καλός, ενώ όλοι εμείς δε ξέραμε τίποτα». Τους λέω «Παιδιά.. Είναι θέμα αντίληψης, και είναι θέμα ανθρώπου». Ευχαριστώ.
Καμιά φορά, κάθε μέρα βασικά, ενώ οδηγώ το αμάξι μου προς το γυμναστήριο, προς τη δουλειά, προς τα ψώνια, προς οπουδήποτε, με σταματάει κόσμος στο φανάρι, νέοι άνθρωποι τις περισσότερες φορές, και μου λένε «Hey Panos, γαμάτη επιλογή το αμάξι σου. Το πιο όμορφο αμάξι και ταυτόχρονα το πιο σωστό από όλες όμως τις απόψεις. Δηλαδή μια καλοζυγισμένη επιλογή. Δηλαδή σα να ‘βαλες κάτω όλους τους παράγοντες, σα να τους μέτρησες με τον πιο σωστό τρόπο και να πήρες την πιο τέλεια απόφαση. Ένα αμάξι το οποίο είναι όμορφο, είναι λειτουργικό, είναι… Είναι υπέροχο βασικά και αντανακλά την προσωπικότητά σου». Είναι όλα αυτά τ’ αμάξι μου. Και είμαι όλα αυτά εγώ. Ευχαριστώ.
Καθόμουνα τις προάλλες σε μια καφετέρια στο κάτω Χαλάνδρι, το «Στέκι μου» τη λέω –έτσι τη λέω εγώ, δε λέγεται έτσι-, και είναι μια από αυτές τις καφετέριες που είναι γεμάτες νεολαία. Όποια ώρα της ημέρας κι αν πας βλέπεις σφύζει από νεολαία, από νέους ανθρώπους. Μου αρέσει να είμαι ανάμεσα στους νέους ανθρώπους. Είναι κάτι το οποίο εμένα μου δίνει ικανοποίηση, μου δίνει ορμή μου δίνει ζωντάνια.. Εγώ τους δίνω γνώση. Ένα όμορφο πάντρεμα κατά τη γνώμη μου. Κι έρχονται προς το μέρος μου δύο νέοι άνθρωποι, δύο νέα παιδιά, έτσι, φρέσκα πρόσωπα, δε τους είχα ξαναδεί, φατσούλες ψαγμένες. Παιδιά από αυτά που την ψάχνουν, που δε μένουνε στα.. Δε τους αρέσει η μασημένη τροφή, ή δε τους αρέσει τι να κάνουν, πώς να το κάνουν. Τους αρέσει ν’ ανακαλύπτουν τον κόσμο ξανά και ξανά. Πολλές φορές μάλιστα τους αρέσει να βγάζουν και τη «γλώσσα» στους θεσμούς. Αυτό είναι κάτι υγιές κατά την άποψή μου. Και μου λένε.. «ΓΑ-ΜΑ-ΤΟΣ». «Γαμάτος ρε φίλε» μου λένε. «Ρε man, σωστός» Τους λέω «Παιδιά.. για τη φάση με τα πόδια λέτε; Τα πόδια μου;». Μου λένε.. «Ντάξει απλά είναι.. καταπληκτικά τα πόδια σου. Δεν είναι μόνο ότι είναι καλοσχηματισμένα. Αν και είναι και καλοσχηματισμένα. Δεν είναι μόνο ότι είναι αρμονικά, καλοζυγισμένα και πανέμορφα. Αν και είναι όλα αυτά. Είναι όσο περισσότερο το γεγονός ότι είναι ειλικρινή πόδια. Είναι πόδια που έχουν κάτι να πουν. Είναι πόδια που έχουν κάτι να προσφέρουν, κάτι να χαρίσουν. Έχουν ειλικρίνεια, έχουν μια αμεσότητα, έχουν, αν θες, μια ομορφιά». Τους λέω «Παιδιά.. Ολονών τα πόδια έχουν μία ομορφιά. Σημασία έχει να ‘χουμε τα μάτια να δούμε αυτή την ομορφιά. Και ΟΚ, ναι, μπορεί να με χαροποιεί. Μπορεί να με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστός. Όμως όλοι μας είμαστε ξεχωριστοί κι αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας». Με κοιτάξαν.. Έβλεπα την ευγνωμοσύνη στα μάτια τους. Έκανα να χαμηλώσω το βλέμμα.. Δε το ‘κανα. Τους κοίταξα και τους είπα «Παιδιά.. Σήμερα είναι τα πόδια μου, αύριο είναι κάτι άλλο. Σημασία έχει να μείνεις ο εαυτός σου».
Αν θες να μάθεις τι έχω στην.. ψυχούλα μου. Θα στο πω. Θέλω να με θυμούνται όχι σα τον πιο γαμάτο. Όχι μόνο βασικά, σα τον πιο γαμάτο. Αλλά σαν έναν άνθρωπο όπου αποφάσισε να αφιερώσει έτσι πέντε λεπτά, πέντε όχι παραπάνω, για να προσφέρει στους άλλους. Ευχαριστώ. Α, και κάτι άλλο ακόμα. Θέλω όταν περνάω τον δρόμο, κι άνθρωποι που δε με γνωρίζουν με βλέπουν, να λένε «Να ένας άνθρωπος. Να ένας ωραίος άνθρωπος». Υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή απ’ αυτό; Πιστεύω καμία.
Υπάρχει μία φράση που λένε στη χώρα των Βάσκων. Αυτή η φράση λέει.. «Οι πάπιες κλαίνε μόνο μία φορά». Σκεφτείτε το.